De weekendmarathon

Gepost in: Stage

Een weekend om niet snel te vergeten, een weekend waarop velen zullen volgen. Dit was het weekend dat ik verschillende turken voor het eerst ging ontmoeten. Turken die mij Antalya gingen laten zien. Turkije had genoeg voor mij in petto.

Een prachtige vrijdagmorgen, een prachtige dag om mijn nieuwe kapsel aan de wereld te laten zien. Het kapsel van Mike Scofield is een tikkeltje anders dan de meeste verwacht hadden. Maar niet getreurd, het went wel bij jullie.

Dit weekend stond in het teken van Antalya, via een vriendin had ik contact kunnen leggen met een vriend van haar die in Antalya woonde. Dus via MSN het een en ander bijgekletst en erachter gekomen dat hij Economie studeert, 22 is en Mahir heet.

Tegen zes uur de bus genomen naar Antalya. Het blijft een bagger stuk, anderhalf uur, rijden in een bus. Maar goed, eenmaal daar en de nodige handdruk en gezoen klaar om naar zijn flat te gaan. Voor degene die het niet weten, Turken geven als ze iemand bekends zien een hand en als het iemand is die ze mogen 2 kussen. Geen gewone kussen, maar wang tegen wang.

Onderweg vertelt hij me dat hij op 3 hoog woont in een soort studentenhuis, dat klopt want eenmaal daar blijken er nog 5 vrienden aanwezig te zijn. Het klikt al gauw genoeg en de grappen en grollen begonnen al op tijd. Het grote voordeel was dat iedereen op de lokale universiteit zat en daar engels kreeg. Dus ze konden allemaal enig woordje Engels. Op Mahir en zijn neef Ibo na dan, want deze heren spreken een stuk beter Engels. De heren hebben de hele zomer in een hotel gewerkt waar ze de nodige taalcursussen hebben gekregen van de gasten daar. Zo spreekt Ibo Duits, Engels, Frans, Russisch en Nederlands. Natuurlijk helemaal niet goed, maar een zinnetje of 10 lukt toch wel. Vooral zinnen als: ik hou van je, ik mis je, dank je wel, nog 1 graag, eet smakelijk, zijn zinnen die ze het eerst geleerd krijgen.

Na een overheerlijke maaltijd, want het was inmiddels 7 uur geweest, besloten om Antalya by night eens te verkennen. Het was echt waanzinnig. Helemaal prachtig gewoon. Dat we pas om half 4 weer op zijn kamer waren zegt genoeg. Voor het slapen gaan iedereen verteld dat ik ook aan orütç (vasten) deed. Iedereen keek geschokt. Ze hadden er een hele discussie over. Een Christen die aan een Moslims gebruik doet. Dat werd dus het gesprek van de avond, ik moest duidelijk verklaren waarom ik zoiets zou doen en wat het voor mij betekende.

Verder werd mij natuurlijk het hemd van het lijf gevraagd over Nederland. Wat Nederlanders dachten over Turken, Amsterdam, universiteit, vrouwen, vrouwen, vrouwen, tsja het blijven Turken :P.

Eenmaal om 5 uur in mijn bedje om tegen 13:00 het daglicht weer welkom te heten en me klaar te maken om naar de prachtige düden watervallen te gaan kijken. Mahir en Ibo moesten helaas op het allerlaatste moment werken dus ik ben met Mustafa aka Strongmen en Gihan aka The Bumm gegaan. Wat super om te zien, het was echt prachtig, heerlijk tot rust komen bij het kletteren van de waterval op de achtergrond, een heerlijk gevoel om de dag te beginnen. Ik ga trouwens voor de mannen daar nu door het leven als Mike Osman, aangezien Hoenselaar iets te moeilijk is. Is een hele grote eer, aangezien Osman de eerste sultan en tevens de grondlegger is van het huidige Turkse rijk dat in 1300 gevormd werd.

Eenmaal terug in het appartement de kunsten van het Turkse kaartspel geleerd. Ik blijf jullie de Turkse namen schuldig maar we speelden “Dirty Seven”, een Pesten look-a-like maar dan velen malen vetter. De verliezer moest een ‘pasta’ gaan halen. Een keer raden wie er verloor…ik dus. Maar niet getreurd, ik had nog wel een zakcentje over dus heb ik de jongens getrakteerd op een overheerlijke bananentaart met chocolade. Het waren net kleine kinderen ;).

Eenmaal ons buikje vol kon ik de verleiding niet weerstaan om ze het casino spel blackjack te leren. Ze waren er helemaal van onder de indruk, want we deden met ‘munten’, fusilli voor pasta :P, iedereen had zijn eigen deel. Dat spel bleek ik dus iets beter te beheersen aangezien ik uiteindelijk 2de werd.

Toen ik ook deze dag om 5 uur de binnenkant van mijn ogen bekeek was ik de volgende dag ook hartstikke moe. Maar we gingen door, er was nog genoeg te zien.

Helaas moesten Mahir en Ibo alweer werken, wat ze absoluut niet vet vonden, aangezien ze liever met mij dingen wilden gaan doen. Maar aangezien het hun eerste werkweek was konden ze niet afzeggen. Ik ben met de rest naar de universiteit van iedereen geweest. Tering! Wat een hoop gebouwen. Ze hebben daar werkelijk alles op de campus. Ik geloof dat ze iets van 17.000 leerlingen kunnen plaatsen.

Toen we daar inmiddels een kleine marathon hadden gelopen was ik toch wel erg moe. Maar ik MOEST doorgaan. We zouden nog naar het grootste shoppingcentre van Antalya “Migros” gaan en nog naar Konyaaltı beach. Antalya heeft het langste strand van Turkije werd mij verteld.

Het shoppingcentre was niet nieuw voor mij, daar had ik namelijk in de allereerste week al mijn inkopen gedaan. Maar zeker de moeite waard om binnen te lopen, 3 verdiepingen met elke fastfoodketen die je kunt verzinnen, winkels van elk merk dat je kunt verzinnen, een eigen bioscoop en zelfs een supermarkt.

Het strand was inmiddels alweer verlaten, het was inmiddels ook al half 6, daar nog wel even de relaxte sfeer van de verschillende beachclubs geproefd. De volgende keer staat jetskieen en de Manavgat watervallen op het programma.

Eenmaal thuis wat lekkers gemaakt om daarna weg te zakken voor 2 zeer goede films. Mission Impossible 3 en Click. Allebei aanraders.

Wat een top weekend! Jongens bedankt!