Mijn grote 'vriend' weekend

Gepost in: Stage

Een week om niet snel te vergeten, vooral niet voor iemand die nu inmiddels weer in het sombere Nederland zit. Deze week was mijn grote ‘vriend’ op bezoek. Een weekje vol actie, spanning, humor en een hoop gezelligheid. Mijn pappie heeft deze week voor het eerst van het prachtige Turkije mogen proeven.

24 November 09:00 stond meneer op Turkse bodem. Prachtig zonnetje en klaar om 7 dagen niets dan nieuws zijn oogjes de revue te laten passeren.

Diezelfde dag was het natuurlijk markt. Een prima mogelijkheid om de pure Turkse cultuur op te snuiven. Een hoop nieuwe vruchten en groenten te zien en ook te beseffen dat Turkije op het gebied van groenten en fruit tegen de 60% goedkoper is.

Na wat uurtjes slenteren en op ‘the Office’ iedereen een handje geschud te hebben natuurlijk ook Karaoz bekeken. Iedere gast moet daar een keer heen, omdat die uurtjes je op alle fronten Turkije laat zien. Je ziet daar hoe Turkije echt is. Hoe de huizen er uit zien, hoe men leeft, het prachtige uitzicht, de helderblauwe schone zee, het gemak en de voldoening waarmee Turken dagelijks hun uurtjes rondkomen, ga zo maar door.
De villa was al aardig gevorderd, daddie vond het niet super, maar over 2 weken weten we of hij gelijk heeft. Ik zal tegen die tijd wel nieuwe foto’s plaatsen. In de avond kon mijn daddie zijn chef-kok kunsten weer eens laten zien door een overheerlijke maaltijd te koken.

Zaterdags had ik iets vets geregeld in Kemer. Ik had destijds toen ik samen met mijn lieve mammie in Kemer was al het 1 en ander voorbereid. We gingen namelijk Quad rijden in Kemer. We moesten daarvoor wel op tijd op, maar het resultaat mocht er zijn. Quad rijden is echt een dikke rush. Vooral het bos, geen regeltjes, geen goede weg, gewoon flink crossen. I love it!!!

Ook de zondag was speciaal voor mijn pappie. Pap en mam hebben een gezamenlijke passie en dat is vissen. Door drukte en tijdgebrek is het er al heel erg lang niet van gekomen. Ze zijn jaren geleden in Ierland op haaien wezen vissen, dat kon ik natuurlijk niet evenaren, maar door wat belletjes en contacten kregen wij de kans om tijdens prachtig weer, een graadje of 20, te vissen zoals vissen in een bootje ooit begonnen was. Een klein vissersbootje (3 bij 1,5), plaats voor 4 personen, 3 draden van 20 meter met een ondereindje er aan en gaan met die banaan. Je had dus een stuk visdraad van 20 meter met aan het eind een flink stuk lood. Onderaan zat een ondereindje met 4 haakjes. We hadden die avond ervoor kippenborst gekocht en die een avond laten drogen. Dat was dus ons aas. Nou zo snel heb ik vissen nog nooit zien bijten. Ze vlogen de boot binnen. Met 3 personen een kilo of 3 a 4 per persoon. In de avond lekker uit wezen eten en afgesloten met wat potjes jokeren.

De maandag was een werkdag voor mij. Mijn grote vriend heeft Kumluca verkent en in de avond samen weer heerlijk gekookt.

De dinsdag daarentegen waren we met de ‘geweldige’ Jeep naar Chimaera. Na een 800 meter flinke klim! kom je bij Chimaera (ook Chimaira) die in het Turks wordt aangeduid als 'Yanartas' (Brandende Steen). Een hele rotshelling staat hier continu in brand. De eeuwige vlammen worden er brandend gehouden door natuurlijk gevormd aardgas. Zelfs als het regent dooft het vuur niet. In de Griekse mythologie was Chimaera een vuurspuwend monster, aan de voorkant leeuw, in het midden geit en aan de achterkant slang. Het werd verslagen door Bellerophon op zijn gevleugelde paard Pegasus. Deze held had lood bevestigd aan de top van zijn lans. Het vuur uit de bek van Chimaera smolt het lood, waarna het monster stierf door de giftige dampen. De stoffelijke resten van de Chimaera werden hier begraven, maar volgens de mythe bleven ze vuur spuwen. Bij de vlammende helling ligt de ruïne van een Byzantijnse basiliek, die is gebouwd op de fundamenten van een tempel voor Hephaistos, de Griekse god van het vuur.
Een prachtig gezicht en leuk om eens gezien te hebben.

De woensdag was vroeg op staan, want we werden in de Hamam verwacht. Het was wederom weer heerlijk. 1 klein probleempje was dat Mevlut die leuke masseur verteld had dat ik sinds zondag mn nek niet meer kon bewegen (door het vissen) en of hij er iets aan kon doen. Had hij het maar niet gedaan. Ondraaglijke pijn! Niet te harden gewoon. Gewoon flink hard doorduwen en stop of schreeuwen negeren. Maar als het voor mijn grote vriend maar lekker is geweest.

De rest van de morgen heb ik nog even gewerkt en daarna zijn we samen een rondje gaan wandelen, pratend over de zware dingen in het leven. Hahahah. Was erg gezellig. ’s Avonds was het alweer de laatste dag in het heerlijke Turkije. We hadden de hele week stralend weer gehad. Lekker gegeten, lekker ontspannen gekaart en vroeg naar bed. 5 uur in deochtend werden we door de haan (brullende imam) wakker gemaakt. 6 uur zouden we aanrijden naar Antalya want meneer vloog om 10.00. De prachtige week afgesloten met een prachtige zonsopkomst. Prachtig! Daddie bedankt!

Ow en pap, het is hier nu heeerlijk lekker warm! Ow en mam, ik zit nu aan de heerlijke pannenkoeken met stroop, pasta en appel. mmmmmmm