Met open ogen

Gepost in: Stage

Brrr, brrr…brrr…brrr, “ok genoeg!”, ik ben al wakker. Het was weer eens 8 uur in de ochtend en mike's slaperige ogen vertelde me dat ik niet optimaal mijn nachtrust had kunnen voltooien. Eenmaal de druppels geteld te hebben die uit de douchekop vandaan kwamen en mijzelf eens flink achter de oren gewassen te hebben kon ik er nog wel een hele dag tegenaan. Het was namelijk vrijdag. De laatste dag van de week  waarop mijn plan van aanpak ingeleverd diende te worden. Nu was het toeval dat het document in kwestie al voor 95% af was. Toen de klok geen tijd weergaf en ik besefte dat de stroom voor de ‘liggende 8’ ste keer  was uitgevallen keek ik maar even op mijn nog even prachtige uurwerk. De ene helft van een DIESEL tweeling van de Familie van Hoenselaar. “Jep”, het was tijd om te beginnen.

Toen datzelfde klokje de beide wijzers op de 12 had staan kwam de baas van het prachtige REC pand mij zeggen dat het vandaag pakar was ...(pakar = zondag). Ik zo: “HUH!, tuurlijk dalijk ga je me nog vertellen dat het morgen maandag is. Een nieuwe werkdag.” Het bleek dus naar alle waarschijnlijkheid dat het een gewone markt betrefte. Wel een hele GROTE markt! Mijn god wat een kraampjes. Dit was dus elk weekend. 1km Groente en Fruit en alles wat ermee te maken heeft. Een stuk verderop waar ik nog nooit de moeite had genomen om mijn ogen daar de kost te geven, stond mij een goede verrassing te wachten. Een 2 km lange markt met kraampjes waar echt werkelijk alles te koop was. Hoe had ik dit kunnen missen die vorige prachtige vrijdag.

Eenmaal terug en weer hard aan het lezen geblazen in internet artikelen op zoek naar interessante ideeën en mogelijkheden. Wat uurtjes werd het dan ook de hoogste tijd dat de klok 5 keer sloeg en het tijd was om huiswaarts te keren. Het plan was om samen met de chief te koken. Een uiterst genieus en prachtig plan. De keus was al snel gemaakt toen we eerder die stralende middag heerlijke mimar hadden zien liggen. De paddestoelen waren ferm en fors en keken ons aan alsof ze het liefste meteen verorberd wilden worden. Het heerlijke gerecht:

Paddestoelen met gesmolten kaas uit de oven, met een heerlijke tomaten, ricolasla salade overgoten met een sublieme knoflook-peper-citroen dressing.

Het was overweldigend. Heerlijk tot op mijn bordje geen spatje goddelijk voedsel meer te bekennen was en mijn buik niks anders dan genoeg kon zeggen. Na een overheerlijke maaltijd turkse kookkunst heb ik mij achter het vijfde deel uit de Harry Potter serie gezet om net zo lang te lezen totdat mijn ogen de letters niet meer van echtheid konden onderscheiden en geen toverstok mij nog langer wakker kon houden.

Het was zaterdagochtend tegen een uur of negen, het licht was al door de wat vieze ramen naar binnengeslopen. De prachtige felle zonnestralen voelde ik op mijn ogen branden, het zou een goed weekend worden. Toen de wekker tegen tien uur zijn werk deed en mij zover kreeg om me uit mijn heerlijke bed te rollen stond mij een heerlijk dagje relaxen te wachten.

Eenmaal aangekleed stond ik op en top voor de spiegel naar mijn spiegelbeeld te kijken. Het werd al gauw duidelijk dat er weer drastisch een einde moest komen aan de vreselijk zwarte haarmassa aan de onderkant van mijn oren tot aan mijn kin. Gelukkig is mijn lieftallige broer ‘tje’ zo goed geweest om mij al dan niet een prachtig exemplaar van de familie PHILIPS in de categorie scheerapparaten cadeau te doen bij mijn 23^ste verjaring. Toen na een seconde of 300 mijn huid weer zacht en gladjes was kon er wel een lekkere kop çay (thee) en een overheerlijke kom cornflakes met halfvolle zacht romige melk in. Een schepje suiker niet vergeten en het smullen kon beginnen.

Toen ik na een voldoende vullend ontbijt tegen klokslag 12 mijn weg vervolgde om op ‘the Office’ te gaan kijken hoe de situatie erbij lag werd mij al gauw duidelijk dat er gewerkt diende te worden. Er werd mij gevraagd of ik even 12 presentaties in elkaar kon zetten in een uurtje tijd net zo goed als dat ik de vorige serie had gedaan. Met in mijn inmiddels wakkere achterhoofd te beseffen dat 1 uur nooit gehaald kon worden toch maar “Prima” uit weten te brengen.

Toen ik jawel tegen 5 uur klaar was kon er geen echte perfecte gemeende grijns meer van mijn gezicht. Ik moest echt ff chillen. Niets was minder waar, ik werd meegenomen naar Karaoz om daar op de ultieme scooter van Salih te springen en een ‘tour de Kumluca’ te gaan maken. Eenmaal onze neuzen aan de kust van het prachtige Adrasan laten zien kon ik mijn buikje vullen in een heerlijk restaurantje aan de Middellandse Zee. Heerlijk!

Toen we eenmaal op de terugreis waren wist ik hem toch lichtelijk te overtuigen om eens in Olympos te gaan kijken en er wat alcohol te gaan nuttigen. Eenmaal daar was het een en al TreeHouses. Een super prachtig en extreem relaxe tinteling kwam vanuit mijn kleine teen over me heen. Er was een beek met gewoon individuele hutjes erin. Je kon in deze hangende houten ‘hangmatten’ gerust eten bestellen en een heerlijke beverage bestellen.

Na een rondje Olympos de bar maar eens opgezocht om daar met Adren eens flink Engels te lopen lullen. Een heerlijk gevoel dat me overviel. Even niet hakkelig en onwetend naar woorden zoeken om mezelf duidelijk te maken. Nee, gewoon vloeiend en duidelijk verstaanbaar een diep gesprek te voeren over de Engelse, Duitse, Franse, Nederlandse en Turkse taal. Toen Salih me uiteindelijk vertelde dat er verderop om een uurtje of elf deuren open gingen van een relaxte en drukke Orange Club Bar werden mijn voetjes lichter en lichter en kreeg ik zin om al het Turkse uitgaanspracht te gaan bewonderen. Niets was minder waar. Er waren 25 man en 5 vrouwen aanwezig nadat wij als 10^de naar binnen wisten te glippen.

Toen Salih me tegen half 1 zei dat hij in de vroege ochtend 5 uur nadat de haan zou kraaien ‘the Office’ zou moeten open maken restte mij niets anders dan met scooter en Salih naar Kumluca te rijden. De rit zou een verplicht uur duren. Na een half uur Salih afgezet te hebben in the middle of  “god knows where” ben ik met 80km/h richting heerlijk zacht bedje gecrosst.

Het was 10 uur in de ochtend en ik was al 2 uur ontwaakt uit mijn roes van prikogen. Ik had toch net wat te weinig mijn ogen toe gehad. Eenmaal verfrist, ontbeten en klaar om mijn inmiddels weer vieze witte lichaam te laten verkleuren. De duo penotti striem die net onder mijn navel had gezeten was lange tijd het teken geweest van een super surfvakantie in Moliets, Frankrijk. Maar na 2 maanden was deze sterk vertroebeld.

Mijn snelle handjes om de handvaatjes van de scooter, sleuteltje naar rechts, ontsteken en met 70km/h richting Finike om mijn duo penotti look terug te laten groeien.

Het strand was heerlijk, intens genieten, een enkele toerist, verdwaalde voetganger of rode mier passeerde het strand om samen met mij te genieten van de inmiddels startende sunset van de prachtige wereld waar ik me op dit moment in bevond.

Na menig uur gebakken te hebben en eenmaal thuis vlug wat lekkers gekookt om samen met mijn overvolle buikje te gaan genieten van de laatste hoofdstukken van het inmiddels niet weg te leggen 5^de deel uit de Harry Potter serie. Tegen de laatste minuten van het 9^de uur werd ik nog vergezeld door Salih en zijn broertje. Na wat geknabbeld, gedronken en gelachen te hebben, de scooter helaas weer af moeten dragen aan de rechtmatige eigenaar. Toen onder het genot van een heerlijk kussen in de rug, een sapje op mijn bed en een wekker die helaas om 8 uur weer zou lopen de laatste hoofdstukken aan een stuk uitgelezen om nog net 1 hoofdstuk van het 6^de deel mee te pikken en hiermee weer een super weekend achter de rug te hebben en mijn oogjes te rusten te leggen.

Een post van Mike van Hoenselaar.ter ere van de geweldige HP boeken.