Het eerste afscheid van Turkije

Gepost in: Stage

Zoals menigeen inmiddels weet is de stageteller inmiddels bijna aan het eind gekomen. 208 uur nog voordat ik voet aan Nederlandse bodem zet. Op 25 Januari 2007 zal mijn Turkije avontuur eindigen. Dit bericht zal daarom ook 1 van de laatste berichten zijn vanuit Turkije. Vorige week was dan de week van het eerste afscheid.

Zoals eerder verteld ben ik een 24 uur durende Turkse taalcursus begonnen om de communicatie te verscherpen en om mijn talenknobbel eens aan de tand te voelen. Deze knobbel is er namelijk nooit geweest, dus het was een hele klus. Technische vakken waren meer mijn ding. Niet voor niks een HAVO NT diploma.

Maar goed de curcus. Deze liep vorige week af en ik moest mijn 2 leraren vaarwel zeggen. Beide dames zijn tevens de eigenaresses van de toko. Een van de grootste in Antalya, niet slecht dus.

De blonde is mijn taallerares, zij is geboren en Nederland en is op haar 11de naar Turkije verhuist. Ze had dus de Nederlandse grammatica niet helemaal onder de knie. Iets wat ik natuurlijk niet erg vond, aangezien ik met plezier haar foutjes verbeter. Maar ik was niet daar om Nederlands te leren, ik was daar om Turks te leren. Na 24 uur Turks kon ik alle woorden goed uitspreken, was ik alle tijden meester en restte mij alleen nog een hoop zelfstandige en bijvoeglijke naamwoorden te leren. Naar eigen zeggen een geslaagde cursus, of zoals mijn lerares het zegt: “Ja, je bent toch wel een goede student” (Kreeg ze haar mond amper uit, omdat het enige wat ik telkens deed, gekkenbekken trekken naar haar en haar aan het lachen maken, of gewoon mijn huiswerk niet maken (tsja, prioriteiten stellen)). Dus ze zal me vast erg lief gevonden hebben. Nee hoor, schat van een meid (vrouw, maar ze was voor mij een meisje)

De rode aan de rechterkant was een geval apart, had een erg rare tik. Als ze in het weekend niet was wezen stappen dan was ze 's maandags ziek, als ze was wezen beesten was er niks aan de hand. Euhm jah, vrouwen?? Toch was mevrouw niet mijn lerares geweest, of in ieder geval niet direct. Als de les na 3 uur voorbij was, kletste ik altijd nog even bij met beide dames (stomme vrouwelijke trekjes :p) over de les maar ook over de rest van de kleine roddeldingetjes. Zo kwam het regelmatig voor dat ik pas om 8 uur ’s avonds thuis was, terwijl ik die ochtend ook om 8 uur op de bus was gestapt. Prachtige dagen waren dat.

Ook vorige week moest ik al mijn vriendjes en vriendinnetjes in Antalya vaarwel zeggen, de hele bubs had de examens erop zitten en gingen de vrijdagavond of zaterdag naar huis toe. Dus was de enige optie om dat afgelopen vrijdag te doen.

Tegen half 12 had ik op de universiteitscampus afgesproken. We gingen eerst naar huis om daar met zijn 12’en te eten. Na een hoop gebabbel de dolmuş naar Migros genomen. Omdat die beste vriendjes geen geld hadden is het veel kijken en niks kopen geweest.

Toen we daarna naar de kermis (lunapark) gingen stond mij natuurlijk jarenlange ergernis te wachten van de kermis. Hoe zeer ik het struinen, kraampjes, botsauto’s dan nog wel leuk kan vinden. Mij kunnen ze echt niet blij maken met rond draaiende dingen. Ik word daar zo duizelig van. Als er eens per jaar iemand mij weer heeft overgehaald om het toch weer eens te proberen is aan het eind de avondmaaltijd van een dag geleden het resultaat.

Ik heb de jongens en de meisjes dan ook maar hun gang laten gaan. Daarna heb ik mijn tokens dan maar aan de aardige trampolinehulp gegeven. Even herinneringen aan mijn turnperiode ophalen. Dat waren nog eens tijden. Had ik nu nog maar een klein beetje van die lenigheid.

Tegen 6en was de dag alweer ten einde. Na velen innige omhelzingen en beste wensen aan elkaar was het vaarwelmoment daar. De bus naar Kumluca vertrok en met Antalya achterlatend nam ik alleen goede herinneringen mee.